Τα βρώμικα χέρια του Ωνάση: Το 1954 μαθεύτηκε πως...
Το σκάνδαλο που μονοπώλησε το ενδιαφέρον εκείνη την εποχή
Ο Αριστοτέλης Ωνάσης πέρα από τα προσωπικά του (πρώην του τον είχε κατηγορήσει πως την νάρκωνε και τη βίαζε) απασχόλησε πολύ και με τις επαγγελματικές του δραστηριότητες. Δημιούργησε ένα στόλο φορτηγών και δεξαμενόπλοιων που ξεπέρασαν τελικά τα 140 πλοία.
Το μεγαλύτερο μέρος του στόλου λειτουργούσε συνήθως υπό σημαίες ευκαιρίας όπου οι νόμοι και οι κανονισμοί είναι πιο χαλαροί από εκείνους της χώρας των πλοιοκτητών. Οι πιο αυστηροί κανονισμοί σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες παρείχαν υψηλότερους μισθούς και πρότυπα ασφάλειας, επέτρεπαν την πρόσβαση σε εσωτερικές διαδρομές με υψηλότερους ναύλους αλλά με πολύ μεγαλύτερα λειτουργικά έξοδα.
Όπως συνηθιζόταν τότε στη διεθνή ναυτιλία, ο στόλος του Ωνάση είχε κυρίως σημαίες ευκαιρίας του Παναμά και της Λιβερίας, οι οποίες παρείχαν αφορολόγητα κέρδη ενώ λειτουργούσαν με χαμηλό κόστος. Αυτό σε συνδυασμό με την οξυδερκή επιχειρηματική του αίσθηση βοήθησαν τον Ωνάση να αποκομίσει τεράστια κέρδη στην εξαιρετικά ανταγωνιστική ναυτιλιακή αγορά. Ο Ωνάσης επίσης πραγματοποίησε μεγάλα κέρδη όταν οι μεγάλες εταιρείες πετρελαίου όπως η Mobil, η Socony και η Texaco υπέγραψαν μακροπρόθεσμα συμβόλαια γνωστά ως χρονοναυλώσεις σε σταθερές τιμές πριν από την πτώση της αγοράς spot.
Η υψηλή κερδοφορία του στόλου του Ωνάση έχει αποδοθεί σε μεγάλο βαθμό στην αδιαφορία του για τα πρότυπα που διέπουν κανονικά τη διεθνή ναυτιλία. Όπως για παράδειγμα, το δεξαμενόπλοιο του SS Arrow που ήταν νηολογημένο στη Λιβερία προσάραξε και προκάλεσε διαρροή πετρελαίου στον κόλπο Τσενταμπούκτο της Νέας Σκωτίας το 1970, η οποία ήταν η πιο σημαντική πετρελαιοκηλίδα στα ανοιχτά της Ανατολικής Ακτής του Καναδά (περίπου 25% της ποσότητας που χύθηκε από το Exxon Valdez στην Αλάσκα το 1989).
Με επικεφαλής τον Δρ. Πάτρικ ΜακΤάγκαρτ-Κόουαν, εκτελεστικό διευθυντή του Επιστημονικού Συμβουλίου του Καναδά, δημιουργήθηκε μια εξεταστική επιτροπή, η οποία διαπίστωσε ότι το SS Arrow λειτουργούσε χωρίς σχεδόν κανέναν από τον εξοπλισμό πλοήγησής του: «το ραντάρ είχε σταματήσει να λειτουργεί μια ώρα πριν χτυπήσει το πλοίο. Οι σειρήνες δεν ήταν σε κατάσταση λειτουργίας για δύο μήνες και η γυροσκοπική πυξίδα είχε μόνιμο σφάλμα τριών μοιρών δυτικά. Ο τρίτος αξιωματικός του πλοίου που εκείνη τη στιγμή του ατυχήματος ήταν στη γέφυρα, δεν είχε άδεια και κανένας από το πλήρωμα δεν είχε καμία ναυτική ικανότητα εκτός από τον πλοίαρχο, για τον οποίο υπάρχουν ακόμη και αμφιβολίες για τις ικανότητες του».
Η Φαλαινοθηρία του Ωνάση και το μεγάλο σκάνδαλο
Μεταξύ 1950 και 1956, ο Ωνάσης άρχισε να δραστηριοποιείται με επιτυχία στην φαλαινοθηρία στα ανοιχτά της δυτικής ακτής της Νότιας Αμερικής. Η πρώτη του αποστολή είχε καθαρά κέρδη 4,5 εκατομμυρίων δολαρίων. Οι διεθνείς συμφωνίες περιόρισαν τον αριθμό, το μέγεθος και τις ημερομηνίες μεταξύ των οποίων θα μπορούσαν να αλιευθούν οι φάλαινες. Το φαλαινοθηρικό πλοίο του Ωνάση και τα συνοδευτικά του πλοία έδωσαν λίγη προσοχή σε αυτούς τους περιορισμούς.Η εφημερίδα Norwegian Whaling Gazette δημοσιεύσε καταγγελίες βασισμένες σε μαρτυρίες ναυτικών, όπως αυτή του Μπρούνο Σκαλατζέκε που εργαζόταν στο φαλαινοθηρικό πλοίο Olympic Challenger: «Τα κομμάτια φρέσκου κρέατος από τις 124 φάλαινες που σκοτώσαμε χθες παραμένουν στο κατάστρωμα. Μόνο μια φάλαινα θα μπορούσε να θεωρηθεί ενήλικη. Όλες οι φάλαινες που περνούν εντός της εμβέλειας του καμακιού σκοτώνονται εν ψυχρώ».
Το 1954 η κυβέρνηση του Περού ισχυρίστηκε ότι ο στόλος του Ωνάση εκτελούσε φαλαινοθηρία σε απόσταση 200 μιλίων από τις ακτές του Περού χωρίς άδεια και έστειλε σκάφη του λιμενικού να αναχαιτίσει τα πλοία του. Επίσης στάλθηκαν αεροσκάφη της περουβιανής πολεμικής αεροπορίας που έριξαν βόμβες και εξερράγησαν κοντά στο πλοίο. Τα περισσότερα πλοία του φαλαινοθηρικού στόλου αιχμαλωτίστηκαν από τα περουβιανά πλοία και μεταφέρθηκαν στην Πάιτα όπου και παρέμειναν. Η επιχείρηση φαλαινοθηρίας του Ωναση σταμάτησε όταν όλος ο στόλος του πουλήθηκε στην Kyokuyo Hogei Kaisha Whaling Company, μια από τις μεγαλύτερες ιαπωνικές εταιρείες φαλαινοθηρίας, για 8,5 εκατομμύρια δολάρια. Οι νορβηγικές αρχές υποψιάζονταν την εμπλοκή του Γερμανού τραπεζίτη Χιάλμαρ Σαχτ στις επιχειρήσεις φαλαινοθηρίας του Ωνάση, καθώς αυτός είχε προηγουμένως συνδεθεί με τις συμφωνίες του Ωνάση στη Σαουδική Αραβία.
Σαουδική Αραβία
Το 1954 ο Ωνάσης βρισκόταν σε τελικές συζητήσεις με τον Βασιλιά Σαούντ της Σαουδικής Αραβίας για την υπογραφή συμφωνίας μεταφοράς αργού πετρελαίου για μια περίοδο 30 ετών. Ωστόσο αυτό προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις της Arabian-American Oil Co (γνωστή ως Aramco) η οποία είχε το μονοπώλιο στην παραγωγή, μεταφορά και εξαγωγή του πετρελαίου της Σαουδικής Αραβίας χάρη σε μια συμφωνία παραχώρησης που είχε κάνει κατά την δεκαετία του 1930. Η Aramco προέτρεψε την κυβέρνηση των ΗΠΑ να πείσει την κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας να ακυρώσει τη συμφωνία, έτσι ώστε να ληφθούν «όλα τα κατάλληλα μέτρα για την ακύρωση» μιας συμφωνίας μεταξύ της Σαουδαραβικής κυβέρνησης και του Ωνάση για τη μεταφορά του σαουδαραβικού πετρελαίου στα δεξαμενόπλοια του Ωνάση και «σε κάθε περίπτωση να καταστεί η συμφωνία αναποτελεσματική».
Μπροστά στο αδιέξοδο που δημιουργήθηκε οι τρεις εμπλεκόμενες πλευρές (Ωνάσης, Aramco, κυβέρνηση Σαουδικής Αραβίας) κατέφυγαν στο Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης της Ελβετίας, προκειμένου να εξευβρεθεί μια λύση, καθώς η Aramco θεωρούσε ότι η συμφωνία του Ωνάση με την Σαουδική Αραβία, παραβίαζε την δική της σύμβαση παραχώρησης. Το Δικαστήριο δικαίωσε την Aramco, καθώς έκρινε ότι η χορήγηση δικαιώματος προτεραιότητας στη Satco (ιδιοκτησίας Ωνάση) ως αποτέλεσμα της συμφωνίας του Ωνάση με την Σαουδική Αραβία παραβίαζε τα αποκλειστικά δικαιώματα που χορηγήθηκαν στην Aramco και ότι η Aramco δεν ήταν υποχρεωμένη να εφαρμόσει την συμφωνία του Ωνάση.
Με την απόφαση αυτή του δικαστηρίου η συμφωνία του Ωνάση έπαψε να ισχύει το 1956, ζημιωνόντας τον με δεκάδες εκατομμύρια δολάρια, εξαιτίας των επενδύσεων που είχε πραγματοποιήσει για την αγορά και ναυπήγηση δεξαμενόπλοιων στη Satco.
